'Pap belt me op en zegt toonloos: 'Morgen kan ze naar het tehuis'.Morgen? Maar dan is Kirsten jarig! Ik ga. In de auto besef ik dat het huis waar ik heen rijd vanaf vandaag nooit meer hetzelfde zal zijn. Het huis waar ik opgroeide, waarvan ik elke centimeter ken. Het huis waar mam woont. Woonde. Mam staat verloren midden in de kamer.'Ze wil de naaidoos mee', zegt pap wanhopig.'Mam, zal ik op je naaidoos passen?' vraag ik.Ze vindt het goed Ze gaat mee zonder te beseffen waarheen. Zonder te beseffen dat voor altijd zal zijn. Want we hebben haar nooit meer mee terug durven nemen. Uit angst dat ze haar huis zou herkennen.Later lopen we samen sprakeloos het tehuis uit. Trage tranen rollen over de wangen van die grote man die niet anders kan dan dit: zijn vrouw achterlaten in een tehuis. In mijn jaszak balt mijn vuist zich om de blauwe merkjes die ik in de kleren van mijn moeder moet naaien. We rijden naar mijn huis, waar slingers hangen en visite zit. Ik duw pap gauw een cadeautje in zijn handen dat hij overhandigt aan zijn jongste kleindochter.In Ze is de vioolmuziek vergeten vertelt Marjan van den Berg heel indringend hoe zij langzaam afscheid moest nemen van haar moeder. Ze schrijft zowel poëtisch als realistisch, maar altijd liefdevol over het proces van ontsluimering dat haar moeder trof, en over haar eigen gevoelens van onmacht en ontroering, vertedering en verdriet. Een warm, waardevol boek dat een ieder die met dementie te maken heeft of krijgt tot steun zal zijn. En tegelijkertijd een prachtig monument van een dochter voor haar moeder.
Description:
'Pap belt me op en zegt toonloos: 'Morgen kan ze naar het tehuis'.Morgen? Maar dan is Kirsten jarig! Ik ga. In de auto besef ik dat het huis waar ik heen rijd vanaf vandaag nooit meer hetzelfde zal zijn. Het huis waar ik opgroeide, waarvan ik elke centimeter ken. Het huis waar mam woont. Woonde. Mam staat verloren midden in de kamer.'Ze wil de naaidoos mee', zegt pap wanhopig.'Mam, zal ik op je naaidoos passen?' vraag ik.Ze vindt het goed Ze gaat mee zonder te beseffen waarheen. Zonder te beseffen dat voor altijd zal zijn. Want we hebben haar nooit meer mee terug durven nemen. Uit angst dat ze haar huis zou herkennen.Later lopen we samen sprakeloos het tehuis uit. Trage tranen rollen over de wangen van die grote man die niet anders kan dan dit: zijn vrouw achterlaten in een tehuis. In mijn jaszak balt mijn vuist zich om de blauwe merkjes die ik in de kleren van mijn moeder moet naaien. We rijden naar mijn huis, waar slingers hangen en visite zit. Ik duw pap gauw een cadeautje in zijn handen dat hij overhandigt aan zijn jongste kleindochter.In Ze is de vioolmuziek vergeten vertelt Marjan van den Berg heel indringend hoe zij langzaam afscheid moest nemen van haar moeder. Ze schrijft zowel poëtisch als realistisch, maar altijd liefdevol over het proces van ontsluimering dat haar moeder trof, en over haar eigen gevoelens van onmacht en ontroering, vertedering en verdriet. Een warm, waardevol boek dat een ieder die met dementie te maken heeft of krijgt tot steun zal zijn. En tegelijkertijd een prachtig monument van een dochter voor haar moeder.