Zich vrolijk maken over de uitgerafelde kleren van een clochard of de neus ophalen voor de speklucht in de huiskamers van minvermogenden wordt beschouwd als not done. Maar zich verkneukelen in de slechte smaak van de massa (waar we onszelf natuurlijk niet toe rekenen) gebeurt dagelijks. In dit boek hekelt de auteur het lichtzinnige gegoochel met fetisj-begrippen als eenheidsworst, pulp, veramerikanisering en kijkvee. Tegen het Grote Gelijk van de doemdenkers in stelt hij prikkelende vragen over massa- en elitecultuur, over de avant-garde en de hedendaagse kunsten en over de nieuwste ontwikkelingen in de samenleving in het algemeen. Worden tv-kijkers echt dommer door naar de tv te kijken? Bestaat er een aantoonbaar negatief causaal verband tussen massa- en elitecultuur? Is de leescultuur bedreigd? Hoe komt het dat uitgerekend in dit tijdperk van de beeldcultuur de beeldende kunst een crisis doormaakt? Was het vroeger echt zoveel beter, en wanneer was dat dan: tijdens de oliecrisis, de jaren dertig of de 'waanzinnige veertiende eeuw'? Leven we heus in een geestelijk verarmd tijdperk of getuigen de jaren negentig integendeel van het grootste en meest diverse culturele aanbod aller tijden? Waarom zijn doemdenkers zo bang voor de massa en de middelmaat in een tijd waarin de individualisering alsmaar toeneemt? En zijn intellectuelen nog maatschappelijk nuttig? Het mag duidelijk zijn, dit boek probeert het media- en cultuurdebat op méér sporen te zetten dan op dat van het eeuwige hooghartige dédain. Het is geschreven in het besef dat voor elke vorm van kwaliteit dient gevochten te worden. Zelfs voor goede argumenten in het cultuurdebat dienen de messen geslepen, want cultuur is oorlog.
Description:
Zich vrolijk maken over de uitgerafelde kleren van een clochard of de neus ophalen voor de speklucht in de huiskamers van minvermogenden wordt beschouwd als not done. Maar zich verkneukelen in de slechte smaak van de massa (waar we onszelf natuurlijk niet toe rekenen) gebeurt dagelijks. In dit boek hekelt de auteur het lichtzinnige gegoochel met fetisj-begrippen als eenheidsworst, pulp, veramerikanisering en kijkvee. Tegen het Grote Gelijk van de doemdenkers in stelt hij prikkelende vragen over massa- en elitecultuur, over de avant-garde en de hedendaagse kunsten en over de nieuwste ontwikkelingen in de samenleving in het algemeen. Worden tv-kijkers echt dommer door naar de tv te kijken? Bestaat er een aantoonbaar negatief causaal verband tussen massa- en elitecultuur? Is de leescultuur bedreigd? Hoe komt het dat uitgerekend in dit tijdperk van de beeldcultuur de beeldende kunst een crisis doormaakt? Was het vroeger echt zoveel beter, en wanneer was dat dan: tijdens de oliecrisis, de jaren dertig of de 'waanzinnige veertiende eeuw'? Leven we heus in een geestelijk verarmd tijdperk of getuigen de jaren negentig integendeel van het grootste en meest diverse culturele aanbod aller tijden? Waarom zijn doemdenkers zo bang voor de massa en de middelmaat in een tijd waarin de individualisering alsmaar toeneemt? En zijn intellectuelen nog maatschappelijk nuttig? Het mag duidelijk zijn, dit boek probeert het media- en cultuurdebat op méér sporen te zetten dan op dat van het eeuwige hooghartige dédain. Het is geschreven in het besef dat voor elke vorm van kwaliteit dient gevochten te worden. Zelfs voor goede argumenten in het cultuurdebat dienen de messen geslepen, want cultuur is oorlog.